Anton schreef: 2x S of 1x XL zou ik zeggen......kijk je neer of kijk je op....that's the question......... op EN neer dus (dat zich wis en zeker onderscheid van heen en weer)! In het westen zou het absoluut gecategoriseerd worden onder vervreemdend, in het oosten daarentegen zijn deze binaire opposities vanzelfsprekend. In filosofisch perspectief ben je hiermee op het snijpunt met het doek de oneindigheid in gecatapulteerd. Dit had kunnen leiden tot het weglaten van het doek. Het werk gereduceerd en vereenvoudigd tot een stllle gedachte. Aangezien je niet voor deze voor de hand liggende mogelijkheid hebt geopteerd zou ik een wat uitgebreidere schriftelijke verklaring bij het werk verwachten. Ik neem aan dat het niet zo kan zijn gezien de recente stand van zaken (waarvan ook ArtZuid weer een paradigma was) dat men met een werk maar alle kanten uit kan..........

 

Robert schreef:

In de afgelopen maanden heb ik enkele werken gemaakt waarin ik een zgn. landschappelijk element of landschappelijke horizon dan wel een landschappelijke sfeer tot uitdrukking wil brengen. Uitgaande van mijn eigen herinneringsbeelden en ervaringen van het laatste jaar.

De doeken die ik daarvoor gebruikte waren allen in een horizontale positie geplaatst. In die zin dat de hoogte/breedte verhouding door het doek zelf al eerder appelleert aan een horizontale benadering.

Bij het laatste doek koos ik bewust om dat gegeven om te draaien. Dus hoger dan breed. Waarmee ik dus als het ware een geconditioneerde gedachte wilde doorbreken. Zeg maar het luie kijken. ( en het vanzelfsprekend maken ) Bij het kijken naar een breed/hoog doek hoef je dus niet ( of minder ) je af te vragen of het een horizontale landschappelijkheid betreft. Dat is vaak al zo door die positionering.

Tevens wilde ik in dit doek ook tot uitdrukking brengen een andere expressie met donker & licht aspecten. Het zwaartepunt zweeft als het ware. In dit werk heb ik het plastische aspect van naturalistisch landschap teruggebracht tot een nagenoeg tweedimensionaal beeld. Geen perspectivische diepte. Toch is dat er wel. Ook de abstracte opvatting in mijn gedachte van dat wat ik beleef aan een ‘ verte ‘ of een ‘ einder ‘ wilde ik frontaal ( zo plat mogelijk ) schilderen. Dus het reduceren van de associatie met vergezichten.  Zo van: dit bestaat niet in het echt. En geeft daardoor ruimte om daar over te fantaseren. Voor mij is dit werk het kijken in een ‘ ontluikend ‘ bos. Door de lichte kleuren refereer ik aan een Lente. Nieuw leven.

Omdat die hoogte/breedte van het doek tamelijk ‘ eng ‘ is heb ik ‘ het bos ‘ in een lage positie aangebracht. Dat heeft een nogal vervreemdend effect. En ook de verhouding van het lichtere bovendeel ten opzichte van de rest doet dat. En dan nog versterkend door de wazigheid van die lichte kleuren tegenover de harde donkere partij.

Wanneer ik in een lage stoel ga zitten en het doek net iets hoger hang dan ooghoogte ontstaat er een bijna oneindige diepte. In dat donkere deel en het lichte bladerdek is zo fragiel dat het mij ondanks dat harde contrast heel vreugdevol stemt.

Ga ik staan tegenover het doek dan kan ik niet zo makkelijk grip krijgen op wat het zien met mij doet.

Bij het plaatsen van het werk op mijn weblog schreef ik :

‘ intentie of raakt het vervreemding ‘

Bij het bericht op facebook heb ik dat nog weer eens omgedraaid :

‘ vervreemding of raakt het intentie ‘.

Daarmee had ik het volgende voor ogen. De schoonheid die het werk door haar lichtheid geeft komt dicht bij een heerlijke beleving van wat ik zie en voel.  Genieten.

Ga ik vervolgens denkend kijken dan komt het vervreemdende aspect in het werk naar voren.